Η αισθητική και ποιητική του «αλλόκοτου κύματος» τελείωσε πριν αρχίσει, με τη Στρέλλα (2009) του Πάνου Κούτρα και σφραγίστηκε με το Suntan (2016) του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου, στο οποίο η αριστοτελική μυθοποιία κάνει δυναμικά την επιβλητική και ολοκληρωμένη εμφάνισή της.

(...)

Η πιο αντιπροσωπευτική ταινία της δεκαετίας, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, ακόμα και απ’ αυτές του Λάνθιμου, μπορεί να θεωρηθεί το Suntan (2016) του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου. 

Σ’ ένα μικρό νησί, ο νεοαφιχθείς μεσήλικας γιατρός μπλέκεται σε μια πραγματική ή κατά φαντασίαν σχέση με μια νεαρή κοπέλα. Η σχέση του, αν υπάρχει, παίρνει απρόβλεπτες διαστάσεις που εκτροχιάζουν τη ζωή του· στο τέλος, εκδιώκεται από το επάγγελμά του. Ο κύριος πρωταγωνιστής, φαινομενικά μειλίχιος και συγκρατημένος, εκ­πέμπει μια υποβόσκουσα και καταπιεσμένη επιθετικότητα, η οποία απειλεί να καταστρέψει την ανέφελη ωραιότητα του αιγαιοπελαγίτικου τοπίου γύρω του.

 Η ταινία εστιάζεται στην πειθαρχημένη και στέρεη ηθοποιία του Μάκη Παπαδημητρίου, η μορφή του οποίου εγκιβωτίζει τον παροιμιώδη μικροαστό που δεσπόζει στην ελληνική κοινωνία, έναν κοινωνικό τύπο που διεκδικεί προνόμια και απαιτεί οφέλη χωρίς να κατορθώνει να εκλογικεύσει τις ορμές του και να αποδεχτεί το πέρασμα του χρόνου.

 Όπως παρατηρεί ο Αχιλλέας Ντελλής, ο Μάκης Παπαδημητρίου, «με υποκριτική φειδώ και εσωτερικό σπαραγμό, νιώθει ηττημένος από την πραγματικότητα (μια μόνιμη και επώδυνη ανθρωπολογική κατάσταση κατά τη δεκαετία του 2010)». Η φωτογραφία του Χρήστου Καραμάνη τιθασεύει τη χρωματική ευκρίνεια του ηλιακού φωτός μέσα από πρωτόγνωρες σκιάσεις και επιτονισμούς που υποδηλώνουν και υπογραμμίζουν το δαιμονιακό υπόβαθρο των καταπιεσμένων επιθυμιών. 

Παρά το γεγονός ότι η ταινία αργεί να βρει τον αφηγηματικό της ρυθμό, συνολικά συγκροτεί μια άρτια αισθητική πρόταση για την παραστασιμότητα των υποδόριων ορμών που αποσυναρμολογούν τη σύγχρονη άκεντρη, αντιφατική και εν συγχύσει υποκειμενικότητα.