Τομ Λέικ

«Δεν υπάρχει τρόπος να τους εξηγήσω την απλή αλήθεια της ζωής: ότι μεγάλο μέρος της το ξεχνάς. Όλα τα επώδυνα, αυτά που κάποτε ήσουν βέβαιη ότι δεν θα κατάφερνες ποτέ να τα ξεχάσεις, δεν θυμάσαι πια ούτε πότε ακριβώς συνέβησαν. Αλλά και οι πιο συναρπαστικές περιστάσεις, οι πιο συγκλονιστικές χαρές, κι αυτές διαλύονται και σκορπίζονται και γίνονται μέσα σου κάτι άλλο. Κι ύστερα οι αναμνήσεις αντικαθίστανται από άλλες χαρές και μεγαλύτερες λύπες και, όσο απίστευτο κι αν φαίνεται, κι αυτές με τη σειρά τους παραγκωνίζονται, ώσπου ένα πρωί βρίσκεσαι να μαζεύεις κεράσια με τις τρεις ενήλικες κόρες σου, ενώ ο άντρας σου περνάει από δίπλα σας με το φορτηγάκι του, κι εσύ είσαι απολύτως σίγουρη πως έχεις όλα όσα ήθελες ποτέ απ’ τη ζωή σου». 

Για να περάσει η ώρα καθώς μαζεύουν κεράσια στο κτήμα, οι κόρες της Λάρα ζητούν απ’ τη μητέρα τους να τους μιλήσει για τα νεανικά της χρόνια, τότε που ήταν ηθοποιός στο θίασο Τομ Λέικ. Θέλουν να μάθουν για το καλοκαιρινό της ειδύλλιο με τον διάσημο Πήτερ Ντιουκ. 

Είναι αλήθεια ότι η Λάρα μπορούσε να κάνει καριέρα στο Χόλλυγουντ; Είναι αλήθεια ότι απέρριψε προτάσεις να πρωταγωνιστήσει σε ταινίες; Μα γιατί; Πώς γίνεται να μη μετανιώνει για τις ευκαιρίες που χαράμισε, για τη ζωή που δεν έζησε; Λέει αλήθεια όταν δηλώνει ευγνωμοσύνη για τη ζωή που της δόθηκε, σ’ εκείνο το κτήμα, μ’ αυτά τα κορίτσια, με τούτο τον σύζυγο, να μαζεύει κεράσια; ​

«Αυτό που πρέπει να θυμάσαι είναι πως όλα είναι κανονισμένα» μου είπε στο τραπεζάκι μας στη γωνία του θεοσκότεινου μπαρ. Τον έλεγαν Τσάρλι. Γκρι κοστούμι, άσπρο πουκάμισο, χωρίς γραβάτα. Θυμήθηκα το κοστούμι που φορούσε στην οντισιόν. Είχε καλό ράφτη. Από το μανίκι του σακακιού του ξεπρόβαλλε έναν πόντο η μανσέτα του πουκαμίσου του. «Λένε πως θέλουν κάποιον καινούργιο, αλλά εσύ παραείσαι καινούργια. Αν είχε βγει η ταινία στις αίθουσες, θα σε παίρνανε χωρίς δεύτερη κουβέντα. Παρεμπιπτόντως, ο Ρίπλεϋ λέει πως είσαι καταπληκτική στην ταινία. Αλλά κι εμάς στην οντισιόν μάς φάνηκες καταπληκτική». 

Τόση ώρα ετοίμαζα νοερά το λογύδριο με το οποίο θ’ αποδεχόμουν το ρόλο, εκφράζοντας τον ενθουσιασμό και την ευγνωμοσύνη μου, μα ο Τσάρλι έμοιαζε να μου λέει ότι τελικά δεν θα το χρειαζόμουν. Αυτό μου έλεγε; Αρνιόμουν να πιστέψω ότι το μήνυμά του ήταν ξεκάθαρο. Τότε ήρθε η σερβιτόρα, κι εγώ δεν ήξερα τι να παραγγείλω. Αν έπαιρνα κόκα-κόλα, θα φαινόμουν υπερβολικά μικρή, αλλά το Jack Daniels με κόκα-κόλα θα μ’ έκανε να φαίνομαι ακόμα μικρότερη, ενώ ένα κιρ ρουαγιάλ μπορεί να μ’ έκανε να μοιάζω με ηθοποιό, αλλά ίσως με ηθοποιό που προσπαθούσε υπερβολικά να δείχνει αδιάφορη. Μέσα στον ξαφνικό πανικό μου, κατέφυγα στο Perrier με τριμμένο πάγο και λάιμ, το οποίο μ’ έκανε να μοιάζω με Καλιφορνέζα, έστω κι αν αυτό ήταν το τελευταίο που ήθελα. «Η ταινία θα έχει βγει στις αίθουσες μέχρι την πρεμιέρα του έργου» είπα διστακτικά. 

Ο Τσάρλι ανασήκωσε τους ώμους, υπονοώντας ότι ήμουν άσχετη από ημερομηνίες κυκλοφορίας. Είχε δίκιο, φυσικά, και τότε σκέφτηκα πως μάλλον περίμενε ότι θα πήγαινα μαζί του στο κρεβάτι. Με είχε φέρει σ’ ένα θεοσκότεινο μπαρ ξενοδοχείου για να μιλήσουμε για τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια παράσταση του Μπρόντγουεϋ, τον οποίο όμως, προς μεγάλη του λύπη, δεν μπορούσε να μου δώσει. Ή ίσως μπορούσε. Φαντάστηκα πως το κλειδί του δωματίου βρισκόταν ήδη στην τσέπη του. Διέτρεξα στα γρήγορα τις επιλογές μου, μια αίσθηση που δεν διέφερε και πολύ από την παραγγελία του ποτού μου: μπορούσα να φανώ αγανακτισμένη ή προσβεβλημένη, ή, εναλλακτικά, μπορούσα να μπω μαζί του στο ασανσέρ. Σ’ αυτή τη δουλειά, όλες δεν αναγκάζονταν κάποια στιγμή να κοιμηθούν με κάποιον; Θα πήγαινα μαζί του αν αυτό συνεπαγόταν πως θα έπαιζα την Έμιλυ στο Μπρόντγουεϋ πλάι στον Σπόλντινγκ Γκρέυ; 

Ναι. Ναι, θα πήγαινα. 

«Κοίτα, είσαι φοβερή» μου είπε, ακουμπώντας τα χέρια του στο λευκό τραπεζομάντιλο, ακριβώς μπροστά από το κερί που τρεμόπαιζε στο τραπέζι μας. Ωραία χέρια ― χωρίς βέρα ― τουλάχιστον θα γλίτωνα τις επιπλέον τύψεις. «Όμως παίζονται πάρα πολλά χρήματα. Πρέπει να είσαι σε θέση να φέρεις εισιτήρια». 

«Ο Σπόλντινγκ Γκρέυ φέρνει εισιτήρια». 

«Κι εσύ πρέπει να είσαι σε θέση να βοηθήσεις τον κύριο Γκρέυ». 

Έβαλα κι εγώ τα χέρια μου πάνω στο τραπέζι, από τη δική μου πλευρά του κεριού. Θεωρούσα πως έκανα τις προθέσεις μου αρκετά προφανείς, χωρίς ταυτόχρονα να θυμίζω μέντιουμ σε σεάνς. Είχε τα διπλά μου χρόνια, πάνω-κάτω. Τον κοίταξα όπως με κοίταζε κάποτε ο Τζίμμυ-Τζωρτζ. Όπως κοίταζε και τη Βερόνικα. «Πες μου τι πρέπει να κάνω». 

Τότε ο Τσάρλι έβαλε τα γέλια. Δεν ήταν νευρικό γέλιο, ήταν ένα βροντερό, απρόσμενο ξεκάρδισμα. Εκείνη τη στιγμή ήρθε και η σερβιτόρα με την κόκα-κόλα λάιτ του και το Perrier μου. Ο Τσάρλι σκούπισε τα μάτια με τον αντίχειρά του και ήπιε μια γουλιά απ’ το αναψυκτικό του για να ηρεμήσει. «Με τον θείο σου γνωριζόμαστε από πριν γεννηθείς» μου είπε. «Το ήξερες; Παίζαμε σκουός με τον Ρίπλεϋ πίσω από το Υ της επιγραφής του Χόλλυγουντ. Τρομερό ρεβέρ αυτός ο άνθρωπος. Μια φορά παραλίγο να μου σπάσει τη μύτη». 

«Ναι, το σκουός ήταν πάντα το παιχνίδι του». Καλοσύνη του Ρίπλεϋ που φρόντιζε να διαφυλάσσει την τιμή μου ακόμα και εν τη απουσία του, αλλά ακόμα μεγαλύτερη καλοσύνη του θα ήταν αν είχε θυμηθεί να με ενημερώσει κιόλας. 

Αν Πάτσετ, Τομ Λέικ, σελ.: 88-90, μετάφραση: Δέσποινα Κανελλοπούλου​